Idąc dzisiejszą ul. S. Żeromskiego nie robi na nas wrażenia ogromny budynek hotelowy. Przez tyle lat przyzwyczailiśmy się do jego bryły, a wielu z nas nie zwraca uwagi na zmiany nazw, gdyż zawsze on pozostanie w świadomości zielonogórzan Hotelem Śródmiejskim. Jednak ten fragment miasta niegdyś wyglądał zupełnie inaczej.
Na jednym z najstarszych planów miasta pochodzącym z 1784 r. w miejscu obecnego hotelu stał niewielki budynek będący najprawdopodobniej gospodą lub co bardziej prawdopodobne zajazdem. Już w XIX w. W tym budynku znajdowała się oberża z wyszynkiem winnym, a w 1887 r. gościniec z niewielką winiarnią. Nie spełniał on jednak wymagań i został w 1893 r. przebudowany. Nie były to jednak przebudowy trwałe, a wykonane z mało trwałych produktów. W tym stanie oberża przetrwała do 1912 r. kiedy ją wyburzono pozostawiając pusty plac. Na tym miejscu jeden z najsłynniejszych zielonogórskich mistrzów murarskich – Richard Kintzel – zaprojektował kilkukondygnacyjny budynek, który z założenia miał służyć jako hotel. Dodatkowo, aby wyróżnić go z tłumu otaczających kamienic, postanowiono ozdobić go licznymi detalami architektonicznymi. Hotel miał się nazywać „Kaiserhof”.
Ściany hotelowe od ul. Kupieckiej (niegdyś Niederstrasse) i ul. Żeromskiego (dawniej Niederthorstrasse) ozdobiono płaskorzeźbionymi płycinami z motywem nagiego chłopca przy winnych krzewach oraz „koszach pełnych winogron poniżej których umieszczono motyw dekoracyjny w postaci stylizowanej męskiej głowy”.
Wszystko musiało zostać perfekcyjnie opracowane, aby Policja Budowlana nie mogła zakwestionować projektów i placów. Dlatego też zaprojektowano szczegółowo bramę wjazdową znajdująca się od ul. Kupieckiej wraz z ozdobnym murkiem. Wewnątrz znajdowało się dwadzieścia przestronnych pokoi hotelowych bez łazienek, gdyż te były wspólne – po jednej na każde piętro. Na parterze znajdowała się przestronna sala restauracyjna, pokój bilardowy, sala przeznaczona do tańców, sala konferencyjna oraz coś na zasadzie dzisiejszego VIP-roomu.
Hotel Kaiserhof przetrwał do końca II wojny światowej, a po niej stał się biurowcem z kwaterami lokatorskimi dla członków Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. Na parterze działał zakład energetyczny oraz zakład fryzjerski Ignacego Kaczmarka. Następnie ponownie stał się hotelem Lubturu Orbisu, który nazwano „Śródmiejskim”. W latach 60. XX w. dobudowano tzw. nową część hotelową z dodatkowymi pokojami. To był luksusowy hotel, a na parterze znajdował się nawet sklepik „Pewexu”, gdzie można było dostać luksusowe towary, oczywiście za walutę. Dla większości zielonogórzan jednak ten hotel będzie kojarzył się z restauracją „PALOMA”, gdzie niegdyś zielonogórzanie umawiali się na randki oraz można było potańczyć przy różnorakiej muzyce. Kiedy „Paloma” zniknęła z mapy miasta lokale na piętrze przechodziły różne koleje losu. Była tam restauracja, salon wyposażenia wnętrz.
Obecnie budynek hotelowy jest własnością prywatną o nazwie… City Boutique Hotel i pomimo swojej angielskojęzycznej nazwy zachował historyczne szyldy hotelu „Śródmiejskiego”. Część budynku jednak zaadaptowano na aptekę oraz sklep spożywczy. W 2021 r. zastanawiano się nad planem zagospodarowania przestrzennego terenu na którym znajduje się hotel oraz chęcią przebudowy budynku, w taki sposób, aby dołożyć do niego piętro i stworzyć w nim… mieszkania.
#NieznanaZielonaGóra #MiastoZG #ZielonaGóra #DawnaZielonaGóra
-opracowania własne;
-Adressbuch für die Kreise Grünberg, Schlesien und Freystadt, Niederschlesien 1933, Grünberg i Schl. 1933;
-Adressbuch 1937/38 des Kreises Grünberg, Schles. mit den Städten Rothenburg, Oder und Deutsch Wartenberg (Bezirk Liegnitz), Grünberg i Schl. 1937;
-“Gazeta Zielonogórska“;
-G. Biszczanik, „Nieznane twarze Zielonej Góry,”
– M. Kuleba M., „Topografia winiarska Zielonej Góry”, Zielona Góra 2010;
-S. Płóciennik, „Poczuj luksus w Grünbergu. Hotel “Prinz Heinrich” wita dostojnych gości”, art. z 22.09.2014 r.
Tekst:
dr Grzegorz Biszczanik – historyk, filokartysta, znawca dziejów Zielonej Góry
