Mają już tytuł profesora

Dr. hab. Zbigniewowi Izdebskiemu (z Wydziału Pedagogiki, Socjologii i Nauk o Zdrowiu UZ)  nadany został tytuł profesora nauk humanistycznych.

 

Dr. hab. Andrzejowi Romanowi Bobrowskiemu (z Wydziału Artystycznego UZ) nadany został tytuł profesora sztuk plastycznych.

Dr. hab. Andrzejowi Kseniczowi (z Wydziału Humanistycznego UZ) nadany został tytuł profesora nauk humanistycznych.

 

 

 

Profesor zwyczajny – stanowisko na uczelni przewidziane dla pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, który posiada tytuł naukowy profesora. Stanowisko profesora zwyczajnego jest ukoronowaniem kariery naukowej pracowników uczelni. Wiąże się z największym prestiżem – jest przyznawane szczególnie zasłużonym dla uczelni i wyróżniającym się naukowcom z tytułem naukowym profesora.

 

Do roku 1990 profesor zwyczajny i profesor nadzwyczajny były to dwa odrębnie tytuły naukowe nadawane przez Przewodniczącego Rady Państwa, obecnie profesor nadzwyczajny i zwyczajny to stanowiska pracy na uczelni.

 

Profesor zwyczajny był wyższy rangą niż profesor nadzwyczajny.

 

W III Rzeczypospolitej Polsce ten podział zniesiono i obecnie tytuł profesora zwyczajnego jest tylko stanowiskiem w hierarchii uczelnianej. Ponadto dawne tytuły profesora zwyczajnego i nadzwyczajnego zostały zrównane i naukowiec, który w PRL otrzymał tytuł prof. nadzwyczajnego dziś jest profesorem, mimo nie posiadania wyższej rangi zwyczajnego.

Profesor zwyczajny a tytuł naukowy profesora – nie należy stanowiska profesora (zwyczajnego lub nadzwyczajnego) mylić z tytułem naukowym profesora. Ponieważ tytuł ten nadaje Prezydent RP a stanowisko profesora nadaje wysoki rangą przełożony, senat uczelni lub rada wydziału pracownika naukowego, względnie jest ono związane z funkcją na uczelni, np. rektor ma stanowisko pracy profesora zwyczajnego.

 

 

 

 

Prof. Andrzej Bobrowski – zajmuje się grafiką, malarstwem i działaniami przestrzennymi (instalacje, obiekty). Pracuje na stanowisku profesora na Wydziale Artystycznym w Instytucie Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Zielonogórskiego, gdzie jest kierownikiem pracowni litografii i sitodruku. Pracuje również na Wydziale Grafiki i Komunikacji Wizualnej, na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

W latach 1985-1990 studiował na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1990 roku, w Pracowni Drzeworytu prof. Zbigniewa Lutomskiego. Stopień naukowy doktora w zakresie sztuk plastycznych, specjalizacja grafika warsztatowa uzyskał, w 2001 roku, zaś w 2004 roku otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie sztuk pięknych, specjalizacja grafika wystawowa.

W 1987 roku prof. Bobrowski otrzymał Stypendium Twórcze Miasta Wolfsburg, w latach 1990 i 1997, natomiast Stypendium Twórcze Ministra Kultury i Sztuki. W 2003 roku dostał Nagrodę Regulaminową, Nominację do Grand Prix 5. Triennale Grafiki Polskiej w Katowicach a w roku 2005. I Nagrodę w Konkursie Hahnemuehle, 6. Triennale Grafiki Polskiej.

 

 

Prof. dr hab. n. hum. Zbigniew Izdebski – pedagog, doradca rodzinny, seksuolog. Dziekan Wydziału Pedagogiki, Socjologii i Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Zielonogórskiego. Kierownik Zakładu Poradnictwa i Seksuologii UZ. Pracuje także w Zakładzie Biomedycznych i Psychologicznych Podstaw Edukacji Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Promotor dziewięciu doktoratów.

Inicjator i organizator corocznych Ogólnopolskich Debat o Zdrowiu Seksualnym. Prezes Stowarzyszenia do Walki z Dziecięcą Prostytucją i Pornografią “Pro-Ecpat”(2002), Honorowy Członek Niemieckiego Towarzystwa Wychowania Seksualnego (2008), Wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Naukowego „Zagrożenia Cywilizacyjne i Zdrowie Publiczne” (2010). Zaliczany do międzynarodowych autorytetów w zakresie pedagogiki seksualnej i seksuologii społecznej. Odznaczony złotym medalem Światowej Akademii Medycyny im. Alberta Schweitzer’a za humanizację medycyny. 

Najbardziej znany polski badacz seksualności człowieka. Od 2010 roku jest Współpracownikiem Naukowym Instytutu ds. Badań nad Seksem, Płciowością i Prokreacją im. Kinsey’a w Uniwersytecie Indiana w USA (Kinsey Institute for Research in Sex, Gender, and Reproduction). Jest autorem licznych raportów z badań nad seksualnością, zdrowiem seksualnym i funkcjonowaniem w związkach. Autor studium badawczego „Seksualność Polaków na początku XXI wieku”, wyd. 2012 r. Popularyzuje wiedzę dotyczącą seksualności człowieka w prasie, radiu i telewizji.

 

 

Prof. Andrzej Ksenicz – urodził się w 1947 roku w Koniecznej, woj. małopolskie. Szkołę podstawową i średnią ukończył w Szprotawie. W latach 1966-1971 studiował rusycystykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1971 do 1974 roku pracował w szkołach średnich w Zielonej Górze W 1974 podjął pracę na stanowisku asystenta w WSP Zielona Góra. W roku 1981 uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych, broniąc pracę Proza rosyjska lat osiemdziesiątych XIX w. w opinii polskiej krytyki literackiej (1944-1974). W roku 1992 habilitował się na podstawie rozprawy Antoni Czechow i świat jego dzieła. Pracę tę, która wydana została w 1992 roku, uważa za bardzo istotną w moim dorobku.. W 1999 ukazała się inna w swoim charakterze pozycja: Słowiański wielogłos – czyli od Antona Czechowa do Jerzego Harasymowicza. Książki te zakreślają krąg zainteresowań badawczych profesora. Zaczynał od literatury rosyjskiej, jej związków z polską i szedł ku temu, co nazywa galicyjskim kręgiem kulturowym. Ostatnimi laty więcej pisze o pograniczu polsko-ukraińskim, a wśród twórców ruskojęzycznych, jak zwykło się ich określać, szczególnie zajmują go poeta Bohdan Ihor Antonycz i zupełnie zapomniany pisarz Wołodymyr Chylak.

 

Zamierzeniem prof. Ksenicza jest napisanie monografii twórczości Wołodyny Chylaka, którą chciałby wydać razem z powieścią historyczną Szubieniczny wierch w jej wersji oryginalnej. Do pozycji monograficznych dodać należy ostatnią książkę Ścieżkami bohaterów Antona Czechowa (Zielona Góra 2007). Profesor redagował kilka publikacji zbiorowych, poczynając od tomu Słowiańszczyzna Wschodnia. Twórczość artystyczna a doświadczenie zbiorowe (Zielona Góra 1998). Od momentu uzyskania stopnia doktora habilitowanego opublikował ponad pięćdziesiąt artykułów w czasopismach naukowych krajowych i zagranicznych i innych wydawnictwach.

Jego życie zawodowe, jako naukowca i dydaktyka, związane było od roku 1974 do 2001 z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Zielonej Górze, a od roku 2001 do chwili obecnej z Uniwersytetem Zielonogórskim.