Pierwszy powojenny kryty basen [Nieznana Zielona Góra]

Na lejący się z nieba żar najlepszym rozwiązaniem od zawsze była chłodna kąpiel. Rzeki, jeziora i sadzawki momentalnie zapełniają się wówczas spragnionymi ochłody. Jednak miłośnicy pływania chcą także skorzystać z dobrodziejstw wody, gdy za oknem jest pochmurnie. W pierwszych powojennych latach nie było z tym tak łatwo jak obecnie.

Przedwojenni mieszkańcy mieli dość ubogi wybór jeżeli chodzi o istniejącą w mieście bazę sportową. Owszem były w mieście dwa kąpieliska, ale były one pod „chmurką”. Przetrwały zawieruchę wojenną, a po niej zostały dopiero otwarte pod koniec lat 40. XX wieku po niezbędnych przystosowaniach i oczyszczeniach. Zielonogórzanie nie mieli łatwo.

Ten stan postanowiono w znaczący sposób zmienić w latach 60. XX wieku. Młode miasto wojewódzkie, jakim była Zielona Góra, chciała się rozwijać oraz przyciągać do siebie nowe rzesze ludzi. Aby tego dokonać należało budować oprócz mieszkań i zakładów pracy także infrastrukturę sportową. Zadecydowano, aby wybudować w mieście kryty basen.

Przeanalizowano sytuację w mieście oraz wyciągnięto wnioski, że najlepszą lokalizacją będzie ul. Wyspiańskiego. Miejsce jak najbardziej przemyślane i uzasadnione, gdyż chciano stworzyć spory kompleks sportowy w tej części miasta z wieloma obiektami położonymi blisko siebie. Zauważyć należy, że wówczas przy ul. Wyspiańskiego znajdował się już przedwojenny stadion piłkarski oraz korty, a w niedalekiej odległości były boiska piłkarskie przy ul. Sulechowskiej oraz Urszuli. Dodatkowym atutem było położenie blisko dworca oraz nowo powstającego osiedla budynków wielorodzinnych. Wybrano działkę, gdzie znajdowały się prowizoryczne baraki, które wyburzono oraz przystąpiono w II poł. lat 60. XX wieku do budowy basenu. Prace przy budowie postępowały dość szybko przy wykorzystaniu cegły. Projekt architektoniczny nie był zbyt wyszukany, gdyż zakładał wzniesienie go w charakterystycznej dla tamtych czasów bryle „klocka”. Wewnątrz miała znajdować się pływalnia, szatnie, kasy oraz kawiarnia. Jedyną charakterystyczną ozdobą miała być mozaika na jednej ze ścian widocznych od ul. Staszica. Powiew nowoczesności i artyzmu.

Otwarcie basenu nastąpiło 25 października 1969 roku, ale… nie dla wszystkich i bez jakieś pompy. W tym dniu odbył się odbiór techniczny, o którym pisała nawet „Gazeta Zielonogórska” poświęcając mu zaledwie jedno zdanie i to na ostatniej stronie. Wielkie otwarcie dla wszystkich nastąpiło dopiero w lutym 1970 roku. Było co świętować, gdyż był to pierwszy powojenny obiekt sportowy wybudowany w mieście od podstaw, który służy mieszkańcom do dzisiaj.

Źródła:
-opracowania własne;
-fot. Cz. Łuniewicza ze zbiorów Archiwum Państwowego w Zielonej Górze, B. Bugla, T. Gawałkiewicza;
-archiwalne numery „Gazety Zielonogórskiej”, „Gazety Lubuskiej”;
-R. Zaradny, „Władza i społeczność Zielonej Góry w latach 1945-1975”, Zielona Góra 2009;
-„Historia Zielonej Góry. Dzieje miasta w XIX i XX wieku”, Tom II, pod red. W. Strzyżewski, Zielona Góra 2012;