System ten umożliwiał państwom członkowskim uwalnianie publicznych zapasów nadwyżek żywności z przeznaczeniem na pomoc żywnościową. Proces reformy Wspólnej Polityki Rolnej, zapoczątkowany na początku lat dziewięćdziesiątych i zmierzający do radykalnego zmniejszenia zapasów interwencyjnych, przyczynił się do zezwolenia w pewnych okolicznościach na zakup żywności na wolnym rynku.
Niemniej w bieżącym roku ilości dostępnych zapasów interwencyjnych wystarczyły do niemal całkowitego pokrycia zapotrzebowania w ramach planu i potrzebne było jedynie nieznaczne uzupełnienie ich zakupami na wolnym rynku.
Trwałe zmniejszanie zapasów interwencyjnych doprowadziło do opracowania projektu reformy programu, której celem jest dostosowanie go do zmienionej WPR i poprawa jego skuteczności z punktu widzenia osób najbardziej potrzebujących. Reforma ta nie została jeszcze zatwierdzona przez Radę.
Każdego roku Komisja przyjmuje nowy program, a udział państw członkowskich w nim jest dobrowolny. Pomoc żywnościową kieruje się najczęściej do szeroko pojętej grupy osób żyjących w ubóstwie, w tym rodzin w trudnej sytuacji materialnej, osób starszych o niewystarczających środkach finansowych, osób bezdomnych, osób niepełnosprawnych, dzieci zagrożonych patologią społeczną, osób pracujących, a mimo to żyjących w ubóstwie, migrantów i osób ubiegających się o azyl.
Państwa członkowskie, które pragną uczestniczyć w programie, zgłaszają to Komisji na początku każdego roku, a następnie przedstawiają jej swe zapotrzebowanie na produkty. Są jednocześnie zobowiązane do późniejszego przedstawienia sprawozdania z realizacji programu.
Mimo że średni standard życia w Unii Europejskiej jest jednym z najwyższych na świecie, są osoby, które nie są w stanie zakupić dostatecznej ilości żywności. Według najnowszych oszacowań, średnio 17 % populacji Unii Europejskiej żyje poniżej progu ubóstwa lub na jego granicy i w związku z tym boryka się z niedostatkiem żywności, nie będąc na przykład w stanie zapewnić sobie co drugi dzień pełnowartościowego posiłku.
Autor: KE