Lata 70. XX wieku w naszym mieście, to trudności z zakupami. Niewystarczająca ilość sklepów powodowała ogromne kolejki za podstawowymi towarami. Modernizacja istniejących placówek handlowych była tylko pudrowaniem problemów. Tworzono nowe sklepy. Jednym z nich był znany w mieście „Dom Chleba”.
Widząc ogromne problemy z placówkami handlowymi zielonogórski oddział WSS postanowił nie czekać na przydział lokali, a od razu wziąć sprawy w swoje ręce. Postanowiono wznosić nowe sklepy, które prawdę mówiąc miały być placówkami tymczasowymi. W styczniu 1970 roku przy pl. Powstańców Wielkopolskich zaczęto budować obiekt. Był on w konstrukcji szkieletowej ze szklanymi dużymi ścianami – taka moda ówczesnych czasów, który miał powstać bardzo szybko. W jednej części miał znajdować się sklep warzywno-owocowy,a z drugiej strony sklep z obuwiem.
„Gazeta Zielonogórska” informowała, że placówkę oddano do użytku 10 lipca 1970 roku i działał tam warzywniak raz sklep obuwniczy. Jak się później okazało, tak wielki obuwniczy w tym miejscu był bezsensowny, gdyż w niedalekiej odległości było kilka mniejszych sklepów z takim asortymentem, a dodatkowo działać zaczął Dom Towarowy „Centrum”. Dlatego też postanowiono zmienić asortyment. Powstał „Dom Chleba” specjalizujący się, jak sama nazwa mówił,a w sprzedaży chleba, który dowożony do placówki był kilka razy dziennie. W „Domu Chleba” obowiązywała samoobsługa i można było tam kupować chleb, bułki oraz ciasta i inne wyroby cukiernicze. Cała załoga sklepu przeszła z innego sklepu piekarniczego – „Chlebusia”, który zakończył działalność. Planowano otwarcie „Domu Chleba” 28 kwietnia, ale…
Jego oficjalne otwarcie nastąpiło 30 kwietnia 1976 roku i był on największym tego typu sklepem w mieście. Nie było jednak tak pięknie na samym początku, bo prócz „obsuwy” dwudniowej, spóźniono się z także z otwarciem kilka godzin co spowodowało, że w mieście brakowało przez ten czas pieczywa. Niemniej jednak „Dom Chleba” przyciągał tłumy zielonogórzan spragnionych świeżych wyrobów piekarniczych, a ruch był na okrągło.
Aż przyszedł feralny dzień, 26 stycznia 1978 roku. Ok. godz. 04:00 zauważono kłęby wydobywającego się dymu. Na miejscu od razu pojawił się patrol Milicji Obywatelskiej, który ujawnił, że pożar rozprzestrzenia się w miejscu tzw. smażalni pączków. Powiadomiono natychmiast straż pożarną, która zaczęła próbować gasić obiekt. Jak na złość wiał wówczas silny wiatr, który akcję gaśniczą zdecydowanie zaczął utrudniać.
Obiekt gaszono 1,5 godziny, ale spłonął doszczętnie, a strażacy zabezpieczali, aby ogień nie dostał się na sąsiadujący budynek Filharmonii Zielonogórskiej. Straty wyceniono wówczas na 900 tysięcy ówczesnych złotych. „Domu Chleba” nie odbudowano. Zgliszcza zrównano z ziemią, a na miejscu „Domu Chleba” w późniejszych latach pojawiły się charakterystyczne rury, gdzie umieszczano portrety przodowników pracy. Dzisiaj w miejscu, gdzie był „Dom Chleba” znajduje się powiększona Filharmonia Zielonogórska.
Źródła:
-opracowania własne;
-fot. Bronisława Bugla, Krzysztofa Adamczewskiego;
-archiwalne numery „Gazety Zielonogórskiej”, „Gazety Lubuskiej” różnych autorów;
-wspomnienia mieszkańców miasta.
Tekst:
dr Grzegorz Biszczanik – historyk, filokartysta, znawca dziejów Zielonej Góry
