Czy można dotknąć gwiazd? De facto można. Są jednak w Zielonej Górze takie miejsca, które jednak niedostępne dla ogółu, pozwalają zbliżyć się do nieba. Dosłownie i w przenośni. Miałem ogromne szczęście tam być.
W centrum miasta, w niedalekiej odległości od ratusza znajduje się najstarszy budynek Zielonej Góry – kościół konkatedralny pw. św. Jadwigi Śląskiej wzniesiony w II połowie XIII wieku. Burzliwe dzieje świątyni można oglądać na spękaniach i rożnych elementach budulca, które na przestrzeni lat znacząco go zmieniały.
Pod koniec XVIII wieku górująca nad miastem konkatedralna wieża zaczęła pękać co uwidaczniało coraz większe wyrwy w materiale. Nienależycie konserwowana w lipcu 1776 roku nie dając najmniejszych znaków runęła, a wraz z nią fragmenty ścian prezbiterium oraz przęsła sklepień. W wyniku tego nieszczęścia zginęła jedna osoba. Kościół odbudowano w 1780 roku, a nad nim wzniesiono wieżę dwukrotnie niższą niż wcześniejsza. W 1832 roku powstała klasycystyczna i czterokondygnacyjna wieża zwieńczona niewielkim tarasem i kopułą, którą znamy do dzisiaj.
Odbudowana świątynia w dalszym ciągu była jednym z najbardziej rozpoznawalnych budynków w mieście, a jej wieża stała się idealnym miejscem do wykonywania panoram miasta, które z wielką ochotą i przyjemnością ukazywane były na pocztówkach i w różnych publikacjach. Niewiele osób miało jednak okazję na niej być, gdyż nie jest ona udostępniana do zwiedzania, a tylko nieliczni mogli podziwiać panoramę z jej szczytu. Z nieukrywaną dumą i szczęściem mogę napisać, że jedną z takich osób jestem ja i to dzięki księdzu Biskupowi Adrianowi Putowi, który wyraził zgodę na zaprezentowanie wykonanych przeze mnie zdjęć szerszemu gronu.
Na wieży miałem okazję być kilka razy. Za każdym razem wejście powodowało szybsze bicie serca, gdyż widoki ze szczytu są zachwycające i można zobaczyć praktycznie wszelkie najważniejsze budynki Zielonej Góry oraz porównać je z przedwojennymi widokami, które liczne mam w swoich zbiorach. Na samą górę wieży wchodzi się na po dość wąskich drewnianych schodach, ale bez strachu. Pomiędzy kondygnacjami jest specjalne wejście, którym można wejść na stop konkatedry. Jest tam charakterystyczne małe okienko, z którego rozpościera się piękny widok na ratusz i okalające go kamienice. Ogromną ciekawostką jest fakt, że na belkach stropowych widnieją oryginalne podpisy przedwojennych mieszkańców miasta, którzy dokonywali tam wszelakich napraw. Tylko na stropie można byłoby spędzić kilkadziesiąt godzin podziwiając kunszt m. in. dawnych mistrzów murarskich.
Idę jednak dalej ku niebu! Bez trwogi w sercu schodami wchodzę coraz wyżej, gdzie zawieszone są dzwony, ale nie byle jakie dzwony – tylko ogromne metalowe i na dodatek zdobione z przedwojennymi napisami i przedstawieniem św. Jadwigi Śląskiej. Kiedyś uruchamiane ręcznie przy pomocy sznurów, dziś za ich dźwięk i bicie odpowiada specjalnie zamontowana tam elektronika. Powyżej nich jest już tylko taras z kopułą i szczyt!
Wąskimi schodami idę na górę, gdzie w kopule witają mnie kolejne przedwojenne i już polskie napisy naprawiających niegdyś ją dekarzy. Aby zobaczyć panoramę miasta dzielą mnie już tylko drewniane, obite blachą drzwi. Otworzyłem je i moim oczom ukazał się piękny widok Zielonej Góry. Nade mną już tylko niebo. Przepiękne widoki ściskały gardło. Zresztą zobaczcie sami! Niesamowite wrażenia gwarantowane, choć zdjęcia nie oddają piękna naszego miasta.
Za pomoc w napisaniu tego odcinka oraz wyrażenie zgody na wejście i publikację wykonanych zdjęć serdecznie dziękuję Jego Ekscelencji Biskupowi Pomocniczemu Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej Adrianowi Putowi.
Źródła:
-opracowania i zbiory własne;
-wszystkie zdjęcia wykorzystane w tekście zostały wykonane przeze mnie osobiście.
Tekst:
dr Grzegorz Biszczanik – historyk, filokartysta, znawca dziejów Zielonej Góry
