W XIX wieku Grünberg w Niemczech zaistniał jako kurort stosujący kurację winogronową – ampeloterapię. Ze względu na fakt, że winogrona oczyszczają organizm z toksyn i obniżają cholesterol, kuracja miała pomagać przy “zapaciach, chorobach wątroby i hemoroidach […] puchlinie, robaczycy i schorzeniach nerwowych”…
Pomysłodawcą takiej kuracji był grünberczyk, królewski fizyk, dr Ewald Wolff. W 1852 roku wydał książkę pt. “Kuracja winogronowa”, w której pisywał zalety stosowania swojej terapii. Należało w niej zastosować specjalnie opracowaną na jej potrzeby dietę oraz dużo wypoczywać wśród winnic. Kurs mógł rozpocząć się jednak dopiero po osiągnięciu przez winogrona pełnej dojrzałości. Było to przeważnie w połowie lub pod koniec października, a kurs w zależności od stanu “chorego” musiał trwać od 3 do 6 tygodni.
Wytyczne kuracji zakładały, że przez cały dzień należało zjeść ok. 5-6 kg winogron i niewielkie ilości bułki. Oczywiście do popicia był… sok winogronowy. O piciu wina nie było mowy. Niestety winogronowa dieta nie była popularna i nie podbiła serc kuracjuszy.
Grünberskie sanatorium miało swoją siedzibę przy Ochelhermsdorfstrasse (aktualnie ul. Botaniczna 38). Dziś pozostał tylko budynek, który wielokrotnie przebudowany odbiega formą architektoniczną od tego swojego pierwotnego wyglądu. O dawnym przeznaczeniu budynku przypominają tylko elementy winne nad wejściem do budynku….
Tekst:
dr Grzegorz Biszczanik – historyk, filokartysta, znawca dziejów Zielonej Góry.
Sanatorium w latach 20. XX wieku.
Zbiory Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze
Budynek sanatorium w dn. 19.01.2018 r.
Położenie sanatorium na dawnej mapie z lat 20. XX wieku.
Zbiory Archiwum Państwowe w Zielonej Górze
Wejście do danego sanatorium.
Stan na dzień 19.01.2018 r.
Elementy zdobnicze nad wejściem.
