Jeśli piknik, to pod Wiszącą Skałą, a jeśli wojna, to tylko zimna [Filmowe piątki…]

Zimna wojna”. Polski film, którego reżyser odniósł sukces w Cannes. Już to czyni go pozycją obowiązkową. A czy czyni to dobrym filmem? Nie wiem. Nakręcony w tonacji czarno- białej w jakiś sposób spokrewniony z „Casablanką” choć bez dynamiki filmu Curtiza. Na pewno jest to popis duetu aktorskiego Joanna Kulig – Tomasz Kot. Bez wątpienia zagrali bardzo dobrze, zwłaszcza ona. Do tego Borys Szyc jako czarny charakter i Agata Kulesza jako twórczyni zespołu „Mazurek” Sam film to rzecz o miłości. Trudnej i w czasach trudnych- stalinowskich i wczesnego Gomułki. Pod tym względem w jakiś sposób przypomina mi „Kabaret”. Tu też miłość komentowana jest piosenkami ale o ile w „Kabarecie” były one napisane dla filmu o tyle tutaj reżyser Paweł Pawlikowski znakomicie wykorzystał utwory z tamtych czasów, w znacznej mierze ludowe z repertuaru „Mazowsza”. Akcja toczy się dość leniwie ale mimo to czuć napięcie. Film subtelny, reżyser nie stosuje łopatologii ale wiele pozostawia domyślności widza. „Zimna wojna” to moim zdaniem raczej film dla koneserów i krytyków niż tzw. szerokiej publiczności .Plus za to, iż po raz pierwszy od dawna w polskim filmie czasy stalinowskie narysowane są subtelnie i nawet „ten zły” ma bardzo ludzką motywację, olbrzymi minus za banalne i ckliwe zakończenie. Ta historia byłaby bardziej wiarygodna gdyby jej koniec komentowała piosenka Maryli Rodowicz „Dwa światy”. A tak sceny końcowe to po prostu zwykły kicz.Andrzej Brachmański