Autor postawił sobie niełatwe zadanie, którym było udowodnienie, iż kultura hip-hopu jest najważniejszym ruchem społeczno-kulturowym w Polsce od 89. roku, a także, że tkwi w niej wielki potencjał. Na wstępie czytamy historię o czarnoskórych niewolnikach pracujących w Stanach Zjednoczonych, którzy w wyniku swoich ciężkich przeżyć stworzyli muzykę, która była podwalinami dla rapu. W następnym etapie mamy możliwość wzbogacenia w ciekawy sposób naszej wiedzy o poszczególnych elementach tej kultury, jakimi są DJ-ing, rap, breakdance oraz graffiti.
Kiedy mamy już ogólne rozeznanie w tym temacie, Mariusz Najwer pokrótce omawia, jak to było z pojawieniem się buntowniczej subkultury w Polsce i przystępuje do potwierdzenia swojej tezy. Dysponuje on ciekawymi spostrzeżeniami, a także twardymi argumentami, które urozmaicane są wszelakimi ciekawostkami i interesującymi zdjęciami. Autor broni godności “hip-hopowych głów” ( do których sam należy), która jest stale atakowana przez ludzi “z zewnątrz”. Omówione jest także zjawisko tendencji do stylizacji wizerunku nastolatków, dorosłych, wielkich koncernów, które szybko zwęszyły możliwość zarobku, a nawet partii politycznych na styl HH.
Podsumowując, książka ta jest źródłem wiedzy, która może zmienić nasze postrzeganie owego ruchu społeczno-kulturowego. Warto ją przeczytać, nawet jeżeli nie słucha się rapu, nie szoruje winylowych płyt, nie brudzi się rąk sprayem ani nie tańczy break’a, ponieważ pewnym jest, że Hip-Hop jest, przynajmniej obecnie, wszechobecny – tak wynika z przemyśleń młodego pisarza.
Autor: Eliasz Chmiel