Jego twórczość wyrasta z doświadczeń współczesnego mu pokolenia, młodzieży AK-owskiej walczącej na kresach Rzeczypospolitej i poszukującej swego miejsca w powojennej rzeczywistości. W latach 70. pisarz, który do 1966 roku był w PZPR, odszedł od marksizmu i związał się z opozycją. Książki z tego okresu "Kompleks polski" i "Mała Apokalipsa" zdominowała tematyka polityczna. Stały się one ironicznym opisem rzeczywistości Warszawy i Polski z okresu upadającego systemu totalitarnego.
W późniejszych latach ukazały się między innymi, jego "Rzeka podziemna, podziemne ptaki", "Nowy Świat i okolice", "Pamflet na siebie" oraz "Pamiętam, że było gorąco" – zbiór wywiadów o tematyce filmowej. W 2009 roku została opublikowana antologia "Wiatr i pył", zawierająca mniej znane publikacje Konwickiego.
Konwicki – filmowiec, stworzył autorskie obrazy, jak: "Ostatni dzień lata", "Zaduszki", "Salto", "Jak daleko stąd, jak blisko". Dokonywał także adaptacji, reżyserując "Dolinę Issy" na podstawie powieści Czesława Miłosza oraz "Lawę" według "Dziadów" Adama Mickiewicza.
Za twórczość filmową i literacką Konwickiemu przyznano wiele wyróżnień w Polsce i za granicą, między innymi otrzymał Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" i tytuł Wielkiego Ambasadora Polszczyzny. W 2012 roku został wyróżniony tytułem Człowieka Roku Gazety Wyborczej.
Tadeusz Konwicki urodził się 22 czerwca 1926 roku w Nowej Wilejce na Litwie. W 1944 roku zdał konspiracyjną maturę. W latach 1944-1945 był żołnierzem Armii Krajowej, brał udział w akcji "Burza", a później w partyzantce antyradzieckiej. Po wojnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, której nie ukończył.
Debiutem pisarskim Konwickiego była powieść "Rojsty", napisana w 1948 roku, lecz wydana dopiero po ośmiu latach. Formalnie debiutował zbiorem reportaży "Przy budowie".
Od 1957 roku przez wiele lat był kierownikiem literackim zespołu filmowego "Kadr", którym kierował Jerzy Kawalerowicz. W tym okresie za sprawą Konwickiego, a często z jego inspiracji, powstało wiele ważnych filmów zaliczanych do nurtu szkoły polskiej, między innymi obrazy: Andrzeja Munka, Andrzeja Wajdy, Kazimierza Kutza.
W 1954 roku Konwicki wydał wraz z Kazimierzem Somerskim zbiór scenariuszy filmowych "Za żelazną kurtyną". Następnie sam wyreżyserował kilka filmów na podstawie własnych scenariuszy, między innymi "Ostatni dzień lata", "Zaduszki" i "Salto". "Kronikę wypadków miłosnych" Konwickiego natomiast sfilmował w 1987 roku Andrzej Wajda.
Za twórczość filmową otrzymał liczne wyróżnienia, między innymi w 1958 roku Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Wenecji za "Ostatni dzień lata". Ponadto zdobył nagrodę specjalną za scenariusz filmu "Jak daleko stąd, jak blisko" na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Autorskich w San Remo oraz w 2002 roku Polską Nagrodę Filmową "Orzeł" w kategorii Osiągnięcia Życia.
Autor: Paweł Hekman / IAR