Życie po Rojku

Singel "Trzy sny o tym samym" był jeszcze dość zachowawczy, reprezentował rzeczy, które mieszczą się w części wspólnej zbiorów Snowman i Myslovitz. Na płycie długogrającej nadchodzi czas próby. Zaskoczeniem jest już to, że "1.557" to nie zachowawczy album złożony z odrzutów z poprzednich sesji z podłożonym nowym wokalem. Słychać zmianę kierunku i za to należy się panom ukłon. Myslovitz robi użytek z – nie kryjmy tego – większych możliwości głosowych Kowalonka. Rojek był utalentowanym kompozytorem, tekściarzem i charakterystycznym wokalistą, ale siłą głosu nigdy nie zabijał, co potęgowała charakterystyczna maniera śpiewu. Nowy członek zespołu nie boi się zaśpiewać niżej (rozbujane "Koniec lata"), tu i tam zakrzyknie, jest charakterystyczny, ale nie zmanierowany. Dodatkowo jego barwa idealnie wpasowała się w brzmienie grupy, stąd nowy krążek ma w sobie elementy starego Myslovitz (refren "Jaki to był kolor/GFY") i nowego kierunku.

 

Największą bolączką "1.557" jest poziom kompozycji. Brzmienie potrafi nawet zachwycać, wykonawczo jest równie świetnie, ale ta płyta sprawia wrażenie nagranej trochę na szybko. Zrozumiałe, że grupa chciała udowodnić, że istnieje życie po Rojku, ale chyba zbytnio się pospieszyła. Słychać, że nie brak im pomysłów na urozmaicenie własnego brzmienia, jak i inwencji twórczej. Parę utworów sprawia wrażenie, jakby nie poświęcono im należytej ilości czasu.

 

Autor: Michał Stachura