Sala „Kawonu” była jak zwykle wypełniona po brzegi. Na schodach, z których wychodzą naprawdę dobre zdjęcia, czułem się jak w loży. Fajny widok, nikt nie zasłaniał, a i propozycje scenariuszy wydzierane z góry, jakoś lepiej docierały do prowadzącego Wojtka Kamińskiego.
Przy okazji okrągłego, dziesiątego wieczoru można było już spodziewać się pewnych określonych zagrań. I to zarówno ze strony publiczności, która miesiąc w miesiąc jest coraz bardziej przewidywalna i ze sceny. Spośród siódemki uczestników najlepiej w improwizacji czuje się Janusz Pietruszka. Lubię tego gościa, spokojny do czasu i z najbardziej absurdalnymi tekstami. Specjalność? „Wywiad od tyłu”, tak jak w ostatnią środę, 2 marca, kiedy odpytywał Wojtka Kamińskiego jeżdżącego na konikach polnych.
Wojtek Kamiński – głównie jako.konferansjer, ale zdarza mu się zagrać (zwykle na prośbę publiczności). Najbardziej gumowa twarz zielonogórskich scen, co zauważyłem po przejrzeniu zdjęć z ostatniego występu. Kasia Piasecka? Jej scena to stand-up, stąd trzeba do przybierać inną miarę do jej gry. Najlepsza w konkurencjach solo typu „Najgorsze na świecie…” lub „Tylko pytania”.
Bartek Klauziński? Najlepsze puenty, największy wyczucie o co chodzi w improwizacji, czyli spontaniczne gagi, które publika uwielbia. Mateusz Czechowski to taki czarny koń. Mało rzuca się w oczy, ale zwykle świetny. Bardzo dobrze pamiętam go z parodiowania różnych postaci – najlepiej zagrał Olafa Lubaszenkę, jeszcze z czasów improwizacji w „Gębie”.
Leszek Jenek – podczas dziesiątego wieczoru harował jak wół. Zagrał we wszystkich skeczach, oprócz bisu. A we wszystkich występach najlepszy w duetach z Wojtkiem Kamińskim. I na koniec Sasza Żejmo. Najczęściej dyskutujący z publicznością, prowokujący, idący pod prąd. Tyle zalet. Wady? Za mało gra w scenkach, bo zwykle ma najbardziej absurdalne pomysły.
Tutaj znajdują się zdjęcia z ostatniego wieczoru improwizowanego.
Autor: Kamil Kwaśniak
