Odmian języka jest wiele – właściwie tyle, ile grup społecznych. Poza dialektami i gwarami, czyli odmianami polszczyzny w różnych regionach, występują socjolekty – warianty polszczyzny stosowane m.in. przez ludzi, którzy wykonują ten sam zawód.
Zgodnie z propozycją Stanisława Grabiasa socjolekty można podzielić ze względu na zawodowość, tajność i ekspresywność. Odmiany, w których główną kategorią jest zawodowość, nazywamy profesjolektami. Posługują się nimi grupy zawodowe, np. aktorzy, informatycy, lekarze. Używanie słownictwa charakterystycznego dla profesjolektu integruje grupę. Socjolektami tajnymi są natomiast żargony. Osobom, które się nimi posługują, zależy na tym, żeby odróżnić się od innych grup, żeby słownictwo nie było znane ludziom spoza środowiska. Żargon tworzą np. więźniowie. Do ostatniej kategorii – ekspresywności – przypisujemy slangi. To odmiany języka, które wyróżniają się np. modyfikacjami wyrazów lub ich znaczeń. Budują poczucie wspólnoty w grupie, która się nimi posługuje – za przykład może posłużyć slang studencki lub uczniowski.
Jesteście ciekawi, co oznacza „granie na czuja” lub „zdawanie na pandę”? Odpowiedzi znajdziecie w audycji.