Jones nie miała zamiaru nagrywać kolejnej płyty. Po zakończonej trasie promującej wydany w 2016 roku album Day Breaks — będący jej powrotem do jazzu z fortepianem na pierwszym planie — postanowiła wejść na nieznane terytorium bez żadnych ograniczeń, nagrywając serię krótkich sesji ze stale zmieniającym się składem współpracowników, co zaowocowało wydaniem singli w różnych muzycznych odsłonach (z Mavis Staples, Rodrigo Amarante, Thomasem Bartlettem, Tarrioną Tank Ball i innymi).
A potem powoli, ale pewnie, piosenki sesyjne, których Jones nie wydała, coraz bardziej formowały się w to, czego artystka chciała uniknąć — w album. Ale Pick Me Up Off The Floor nie jest jakimś niespójnym kolażem. Wszystko pięknie się łączy poprzez charakterystyczny groove jej tria, teksty konfrontujące stratę i zwiastujące nadzieję, oraz mroczny klimat, który pogrąża się w ciemności zanim ostatecznie znajdzie światło.
„Mieszkając w tym kraju — na tym świecie — przez ostatnie kilka lat, dochodzę do wniosku, że te teksty mają głębszy sens, ’Podnieś mnie. Wstańmy z tego bałaganu i spróbujmy coś wymyślić,’” mówi Jones. „Jeśli jest w tym albumie jakiś mrok, to nie świadczy on o przeczuciu nadchodzącej klęski, bardziej przypomina ludzką tęsknotę za połączeniem. Te piosenki, które wydają się bardziej osobiste, odnoszą się również do większych problemów dotyczących nas wszystkich. A inne piosenki, które dotykają bardzo konkretnych większych kwestii, wydają się zarazem bardzo osobiste.”
Norah Jones po raz pierwszy pojawiła się na światowej scenie muzycznej wraz z wydanym w lutym 2002 roku albumem Come Away With Me, zwanym przez nią „małym nastrojowym nagraniem”, ukazującym ten nowy, wyjątkowy głos, który stał się ogólnoświatowym fenomenem, bezkonkurencyjnym zdobywcą nagród GRAMMY w 2003 roku. Od tego czasu, Norah otrzymała dziewięć statuetek GRAMMY i sprzedała 50 milionów płyt. Jej piosenek odsłuchano w streamingu pięć miliardów razy na całym świecie.
Wydała serię uznanych przez krytyków i odnoszących sukcesy komercyjne albumów solowych — Feels Like Home (2004), Not Too Late (2007), The Fall (2009), Little Broken Hearts (2012) i Day Breaks (2016) — jak również tych stworzonych ze swoimi zespołami: The Little Willies, El Madmo czy triem Puss N Boots z Sashą Dobson i Catherine Popper, którego drugi album Sister ukazał się w 2020 roku. Album-składanka z 2010 roku …Featuring Norah Jones pokazał jej niesamowitą wszechstronność, gromadząc nagrania z artystami tak różnorodnymi, jak Willie Nelson, Outkast, Herbie Hancock czy Foo Fighters.
Od 2018 roku Jones wydaje serię singli, dokumentujących współpracę z artystami i przyjaciółmi: Mavis Staples, Jeff Tweedy, Thomas Bartlett, Tarriona Tank Ball, Rodrigo Amarante i Brian Blade. Begin Again, kolekcja singli z 2019 roku, zebrała siedem przebłysków kreatywności jednej z najbardziej intrygujących artystek świata muzycznego.