Było takie miejsce w Zielonej Górze, które zniknęło bezpowrotnie. Wiele osób z rozrzewnieniem je wspomina, a niektórzy do dziś przełykają ślinkę na myśl o serwowanych tam daniach. Był jednym z najnowocześniejszych obiektów w mieście – Hotel „Polan”.
Zielona Góra stając się miastem wojewódzkim zaczęła bardzo mocno się rozrastać. Przybywało do niej wiele osób chcących na zawsze związać się z miastem. Było także wielu odwiedzających. Istniejąca baza noclegowa nie zawsze była wystarczająca i brakowało nowoczesnych placówek, położonych blisko dworca kolejowego.
Postanowiono tę lukę wypełnić tworząc nowoczesny hotel. Już w połowie lat 60. XX wieku miejscowa prasa rozpisywała się o planach wzniesienia „hotelu turystycznego” mającego posiadać ponad 200 miejsc noclegowych. Miejsce znaleziono idealne – niedaleko dworca, na pustym placu, gdzie planowano także inne inwestycje miejskie. Miał on być elegancki, rozpoznawalny i chętnie odwiedzany – nie mogło to dziwić, w końcu markowany był „Orbisem”.
Budynek hotelowy nie był szczytem architektury, gdyż rozplanowany został na planie prostokąta i miał mieć kilka kondygnacji z centralnie umiejscowionym wejściem. Po lewej stronie miała znajdować restauracja oraz punkt recepcyjny zaś po prawej placówki handlowe. Na piętrach zaś pokoje hotelowe urządzone w najnowocześniejszym stylu (jak na owe lata).
Prace rozpoczęto już w 1966 r. i planowano ukończyć je w dwa lata. Oczywiście terminu nie dotrzymano, gdyż wtedy… były to takie specyficzne lata w historii naszego kraju. Ostatecznie obiecano, że hotel otworzy swe progi na „Dni Zielonej Góry” 1969 r. Zaczęto rekrutować kelnerów, kucharzy, wszelakich pracowników. Cała załoga została przeszkolona i była gotowa do działań już w sierpniu, ale… robotnicy budujący byli innego zdania. Przeciągano w dalszym ciągu prace budowlano-wykończeniowe i „Polanu” nie otwarto na Winobranie. Odbiór techniczny nastąpił dopiero w październiku 1969 r. i okazało się, że jest tyle usterek, że należy je naprawić! Na dodatek Sanepid miał ogromne uwagi do części restauracyjnej, której nie pozwolił uruchomić!
Nadszedł grudzień i dopiero wówczas hotel był gotowy do przyjęcia pierwszych gości. Ostatecznie posiadał ponad 100 miejsc noclegowych, restaurację na 80 miejsc i wydzieloną kawiarnię na dodatkowe 40 osób. To było wówczas najbardziej luksusowe miejsce w Zielonej Górze, gdzie spotykały się elity miasta i zatrzymywali się znamienici goście. Dodatkowo za dolary można było dokonywać tam zakupów w wydzielonym punkcie Pewex-u. Odbywały się dancingi, striptizy, spotkania firmowe. Śniadania można było zamówić do pokoju, a nawet zażyczyć sobie dodatkowego sprzątania.
Na początku lat 80. XX wieku postanowiono hotel rozbudować i przystąpiono nawet do prac stawiając betonową konstrukcję mającą być w przyszłości wieżowcem hotelowym. Prace jednak wstrzymano. Po zmianach ustrojowych, już w 1992 r., planowano dokończenie inwestycji przy pomocy sponsorskich środków z Francji – firmy DRE. Miał powstać dziesięciopiętrowy budynek z nowoczesnymi 168 pokojami oraz dodatkowa restauracja na blisko 200 osób. Pomysłu nie doprowadzono jednak do realizacji, gdyż Francuzi się wycofali.
Lata mijały, a hotel Orbisu, mimo że wrósł w krajobraz miasta oraz słynął z organizowanych przez siebie „Dni Golonki”, nie był w dobrym stanie technicznym. Został wystawiony na sprzedaż i w 2010 r. kupił go zielonogórski deweloper Leszek Jarząbek, który zrównał go z ziemią, a w jego miejscu wybudowano osiedle mieszkaniowe z blokami kilka pięter wyższymi niż sam ówczesny hotel „Polan”.
Źródła:
-opracowania i zbiory własne oraz prywatne;
– archiwalne numery i artykuły “Gazety Zielonogórskiej”, “Gazety Lubuskiej”, “Łącznika Zielonogórskiego”, różnych autorów;
-G. Biszczanik, „Zielona Góra od kuchni. Restauracje przedwojennego miasta”, Zielona Góra 2023;
-„Okiem Czesława Łuniewicza”, opracowanie P. Kalisz, Zielona Góra 2023
-R. Zaradny, „Władza i społeczność Zielonej Góry w latach 1945-1975”, Zielona Góra 2009;
-zbiory Archiwum Państwowego w Zielonej Górze, fot. B. Bugla, K. Czaplińskiego, T. Gawałkiewicza, autorów nieznanych
Tekst:
dr Grzegorz Biszczanik – historyk, regionalista, znawca dziejów Zielonej Góry
