Wybrałem się jakiś czas temu do kina na film w modnym (ponownie) obecnie 3D. Bawiłem się w sumie dobrze, ale jeden ważny „szczegół” pozostawił ogromny niesmak. Otóż w całym filmie, reklamowanym na prawo i lewo jak zrealizowanym w „oszałamiającym” itp. trójwymiarze, tak naprawdę wykonane w nim były… dwie sceny. Pierwsza, i ostatnia. Efektownie, nie powiem, ale poczułem się (myślę że nie ja jeden) oszukany. Szczególnie, jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że zapłaciłem za seans znacznie więcej (bo w 3D oczywiście kosztuje więcej) niż za normalny film na którym w zasadzie się znalazłem. Mi na usta ciśnie się tylko jedno słowo: oszustwo. I może i potrafiłbym to jakoś ścierpieć, gdyby nie fakt, że dochodzą mnie słuchy, iż staje się to praktyką w kinach rozpowszechnioną. Przykładem: goszczący niedawno na ekranach „Tron”. Powiem szczerze, że bardzo na ten film czekałem, i zamierzałem bez zwłoki udać się go obejrzeć. Lecz gdy dowiedziałem się z relacji tych, którzy mnie uprzedzili, że nie dość, że jakość trójwymiaru pozostawia wiele do życzenia, to nie obejmuje on całego filmu – zrezygnowałem. Ot, w imię zasad.
Mam nadzieję że nie zaskoczę nikogo mówiąc, że tego rodzaju marketing otacza nas w praktycznie każdym aspekcie życia, i nie jest niczym nowym. Czyż na przykład małe ilości produktu sprzedawanego w wielgachnym opakowaniu nie są irytujące? Jedyną rzeczą jaką możemy w tej sprawie zrobić jako konsumenci, jest po prostu… zastanowienie się. Zastanowienie się, czy na pewno jesteśmy zadowoleni z jakości oferowanego nam produktu, i czy warto po niego w takim razie sięgać. Czy odpowiada nam sposób, w jaki producent traktuje nas, odbiorców. I tak naprawdę wyłącznie przez powstrzymaniem się przed zakupem czy pójściem do kina, jeżeli odpowiedź brzmi „nie” jesteśmy w stanie to wyrazić. Bo tak naprawdę dla producenta głos mają nie my, ale nasze pieniądze, bądźmy tego świadomi.
Autor: Wojciech Lewandowski