Już od samego początku płyta wita nas żywiołowym, singlowym „Rock N’ Roll Train”. Utwór ten, jak i pozostałe, łatwo wpada w ucho, jednak słuchając go ma się wrażenie, że już gdzieś to się słyszało. To samo wrażenie od 30 lat. Bo AC/DC się nie zmienia. Zespół gra wedle utartych schematów, które sam sobie wytyczył 3 dekady temu. Fani nie powinni narzekać na taki obrót spraw, ale reszta osób może być lekko zawiedziona brakiem powiewu świeżości. Pomimo to, przyjemnie jest zagłębić się w beztroskie brzmienia „Anything Goes”, czy wysłuchać ballady „Rock N’ Roll Dream”. Reszta utworów to klasycznie rockowe granie rodem z lat 70 ubiegłego wieku. Znajdziemy tu wszystko, za co AC/DC się kocha i nienawidzi, czyli: momentami podchodzącą pod bluesa pracę gitar (przerywaną często krótkimi i prostymi solówkami), sprawiający wrażenie „zdartego” głos Briana Johnsona i utrzymującą wszystko w dobrym rytmie perkusje. I chociaż członkowie zespołu nie są już młodzi (wszyscy mają powyżej 50 lat), nadal potrafią wykrzesać z siebie porządną dawkę wigoru i przypomnieć jak wyglądały początki hard rocka. Autor: Adam Grześków